De laatste 3 dagen van een onvergetelijke reis

Ja het zit er al weer bijna op. Tegen middernacht zit ik weer in het vliegtuig naar huis. Afgelopen zaterdagmorgen vertrokken met mijn chauffeur Balam die ik 2 weken daarvoor ontmoet had naar de hoofdstad Kampala, 2,5 uur rijden. Balam vertelde weer volop over hoe gelukkig hij was met zijn gezin en zijn kinderen en hoe trots hij was op zijn stad Mabarara. Deze stad ligt 2 uur zuidelijker tov Masaka waar ik als vrijwilliger werkte. Balam zijn werk als gevangenisbewaker is in Masaka en daarom woont hij daar nu noodgedwongen want hij vindt zijn eigen stad veel mooier en de bevolking daar leuker en hardere werkers die iets van het leven willen maken. Leek even alsof ik naar een Rotterdammer aan het luisteren was. Maar hij heeft dus 2 banen en werkt daarnaast dus nog als taxichauffeur en maakt hele lange dagen. 

En dat is wat mij opvalt. Ook al doen ze dingen anders en op hun eigen manier en tempo. Er wordt gewoon wel door heel veel mensen 6-7 dagen per week gewerkt. Komen wij met onze cao's en 36-urige werkweken. 

Aangekomen in het begin van de middag in Kampala  op een geweldig plekje op de heuvels buiten het drukke centrum. 2 weken daarvoor ontmoette ik Elke en Thies, een Nederlands stel dat al een paar jaar in Kampala woont. Zij verhuren via Airbnb dus kamers voor weinig geld en ik was blij dat ik dit had gedaan. Wat een mooie en leuke plek en Elke doet er alles aan om me op mijn gemak te voelen. 's Avonds bijzonder gesprek met een 12-jarig Oegandees meisje in een restaurant gehad. Ze zag mij FaceTimen met Sabine terwijl ze op haar pizza wachtte en ging het gesprek aan. Waar ik vandaan kwam en wat zij allemaal deed. Leuk hoor. Bleek wel een heel rijk Oegandees meisje te zijn wat had Florida, Washington en Dubai al bezocht en leerde alle vakanties door want ze wil heel graag hartchirurg worden. Haar vader was accountant en haar moeder human resource manager. Grappig hè zo'n gesprek verwacht je helemaal niet en mijn eigen kinderen zouden geen idee hebben wat die functies inhouden en weten zelfs niet goed wat Tom en ik voor werk doen. 

Gisteren met een boda chauffeur een tour gemaakt door Kampala. Het lijkt of ik in een heel ander Oeganda ben terechtgekomen. Luxe villawijken, modern zakencentrum, geasfalteerde wegen, moderne winkels en heel veel mensen. Er wonen er met de sloppenwijken meegeteld ca 1,5 mln. Mensen vanuit de villages proberen een beter bestaan op te bouwen in Kampala. Alleen lukt dat niet voor iedereen. Er zijn een aantal sloppenwijken en we zijn er even doorheen gereden. De gids wilde er graag doorheen wandelen maar door tijdsgebrek lukte dit niet. Wel in de sloppenwijk even naar een groep straatkinderen geweest die opgevangen worden door een Oegandese man en ervoor zorgt dat ze er verzorgd uit zien en niet in de criminaliteit belanden. Zij leven er samen in een community van oud tot heel jong en het hek van hun pleintje met huisjes gaat 's avonds op slot. Ik vond het niet gepast om een foto te maken omdat hun begeleider niet aanwezig was. 

Meer geleerd over het koninkrijk van Buganda en het paleis bezocht. Ido Amin had dit paleis ingenomen en er martelkamers gemaakt waar veel mensen geëlektrocuteerd zijn. Ook hier weer rondgeleid door een hele leuke, enthousiaste, jonge goed opgeleide gids. Hij doet dit werk 7 dagen per week van 7  tot 5 uur en heeft nooit vakantie en hij doet dit al 5 jaar en verdient er 300.00 Ush (75 euro) per maand mee. Ik blijf dat heel bijzonder vinden.

Ook een hele grote moskee bezocht die gefinancierd is door ghadaffi. Gisteren was het Suikerfeest en waren er die ochtend maarLiefst 50.000 mensen. Ik was blij dat die 's middags gelukkig weer weg waren.

Was weer bijzondere dag. Vandaag zit ik heerlijk bij een zwembad in Entebbe van een groot hotel en hoop ik op nog wat zonneschijn maar zit nu midden in een tropische regenbui.. Even relaxen voordat ik vanavond weer in het vliegtuig zit naar huis. Wat een bijzondere reis was dit en merk dat ik enorm rustig ben en mijn indrukken nog even goed op mij moet laten inwerken. En Oeganda is echt de parel van Afrika. Ben verliefd geworden op het land en de mensen. 

Maar ik ben ook wel weer blij om naar huis te gaan, want Nederland blijft mijn thuis (het land, mijn familie en vrienden) en ik wil heel graag Sander en Sabine weer zien. 

Ik vond het erg leuk om jullie mee te nemen op mijn reis. Hoop dat jullie hetzelfde vonden en ook een beetje verliefd geworden zijn op Oeganda en het leuk vonden om mijn blog te lezen en de foto's te bekijken.