Naar de gorilla's yeah

Eindelijk is het dan zover. Op weg naar Bwindi Forest en Lake Bunyonyi.
Vrijdagmorgen om 7 uur vertrokken met Chauffeur/safarigids Kasiita.
Samen in zo'n busje over de asfaltwegen met om de 5 km drempels of heerlijke hobbelwegen. Dit weekend gemerkt dat dat geen pretje is als je je niet lekker voelt.
Daarnaast zetten ze geen ventilator aan voor het stof en hebben ze in de busjes de motor in het midden tussen de stoelen ingebouwd wat heerlijk veel extra warmte afgeeft.
Na lange, stofferige, maar erg mooie rit komen we rond half 2 aan bij Lake Bunyonyi. Prachtig meer met 21 eilandjes. Het resort met tenten en lodges ligt geweldig. En, weet nu waarom ik zoveel geld moest betalen, kreeg een prachtige lodge met zittend toilet en warme douche.
Na de lunch getwijfeld om kano te huren, maar dan kom je niet zo ver op het meer en daarom toch maar gekozen voor 2 uur durende tocht in een motorbootje over het meer en naar paar eilandjes.

Zaterdagochtend om 5 uur op om om 6 uur naar de gorilla's te rijden. Vanuit mijn vertrekpunt gaan 3 groepen van max 8 personen onder begeleiding van een ranger en 2 hulpjes met kapmessen en geweren op zoek naar de gorilla's.
In het Bwindi Forest leven 450 gorilla's in 30 groepen waarvan er 14 habitated zijn en gewend zijn aan mensen. Je mag tot op 7 meter komen, komen ze dichterbij dan moet je wegstappen. Dit om te zorgen dat wij als mensen geen ziektes kunnen overbrengen en zij niet aan ons.

Ik werd ingedeeld in een groepje van 6. De andere waren jonge mensen, zeker 20 jaar jonger dan ik, en dat was achteraf misschien niet heel handig. Voortvarend daalden wij om half 9 af het regenwoud in. Het bleek dat onze groep met gorilla's onze kant opliep en na 3 kwartier hadden we ze gevonden. Helaas bleken ze niet laag in de open vlaktes rond te lopen maar liepen ze hoog tussen de bomen. Dit komt doordat het te droog is en ze laag te weinig eten kunnen vinden. Om mooie foto's te maken was dat wel jammer omdat de bomen en bladeren dit nu wel bemoeilijkten. Daarnaast was de dag daarvoor mijn telelens uit mijn rugzak gevallen en gebroken. Het was een belevenis op zich en dat staat in ieder geval op mijn netvlies. Ik heb best redelijke foto's kunnen maken en krijg van een Australisch koppel die hele grote telelens gebruikte nog wat foto's toegemaild (hoop ik)

Een uur lang hebben we achter de gorilla's aangelopen die door het bos aan het trekken waren. Soms liepen ze ineens zo dicht voor je langs dat je niet eens tijd had om foto's te maken en je achteruit moest stappen om niet te dichtbij te komen.
Het uur ging veel te snel voorbij en was super. We vroegen nog om wat extra tijd maar helaas.
Om kwart over 10 waren we weer weg bij de gorilla's en al wat ons zou resten was een wandeling omhoog van een uurtje. Dat vond mijn groep niet uitdagend genoeg en zij wilden graag nog wat hiken door het regenwoud. Nou dat heb ik geweten. Omhoog en omlaag lopen, schuin lopen, takken weg hakken.... Pff. Mijn knieën begonnen te protesteren en 1 knie deed echt zeer. Rond 1 uur toch maar even iets met elkaar eten en even uitrusten. Toen ik vroeg of het nog ver was zuchtte de ranger dat de lange route nog wel een paar uur lopen zou zijn. Maar gelukkig zag hij aan mij dat dit nou ook weer niet zo'n goed plan zou zijn. Ik denk dat we dan niet voor het donker het regenwoud uit zouden zijn gekomen. Na overleg besloten ze een shortcut te nemen door echte wildernis. Mijn paracetamol hielp gelukkig iets en we vervolgde onze weg. Over een modderpoel volgden we het spoor van een olifant. Ik was blij dat de rangers hun eigen oerwoud heel goed kenden en na 1 uur kwamen we weer op een bekendere route. De weg omhoog was zwaar en gelukkig niet alleen voor mij. We moesten veel stoppen en drinken en op adem komen. Achteraf ben ik eigenlijk best trots op mezelf. De ranger gaf aan dat hij dat hiken heel leuk vindt, maar dat niet veel touristen dit goed aankunnen door de hoogteverschillen. Om half 3 waren we weer boven bij de auto's. Het enige wat restte wat 1,5 uur terug over de hobbelweg naar de lodge die mijn maag helaas niet goed verteerde. Maar na heerlijke douche en paar uurtjes slaap was ik 's avonds best trots op mezelf en heb ik nog even nagenoten van alle foto's en mooie herinneringen.
Vandaag even lekker gerelaxed bij de lodge en weer 6 uur terug in het busje naar Masaka.
Twijfel nog even, maar ga volgende week misschien toch ook maar de chimpansees bezoeken. Aapjes kijken blijft gewoon heel leuk.

Op naar de laatste week op het project van Cepo. Hoop dat we heel veel deze week kunnen afronden voor Samantha en dat we met gerust hart terug kunnen naar Nederland en er een mooie school staat.